Het managen van verwachtingen

19-06-2024

Mijn verwachting vs de realiteit

Zo blij dat ik was, eind maart had ik de knoop doorgehakt, ik ga mijn eigen academy opzetten en opzoek naar leuke samenwerkingen met andere ondernemers. Ik had de verwachting lekker door te gaan met het bouwen en zeker begin april mijn eerste cursus volledig af te hebben. Deze verwachting had ik ook lekker gedeeld met mensen om mij heen, want een beetje druk leggen op zaken kan toch geen kwaad? Extra motivatie om door te gaan!

Toen nam het leven voor mij een onverwachte wending aan. Ik werd ziek, maar deze keer was ik niet na een weekje weer 'up and running'. Als een vaatdoekje met een emmer in mijn hand en mijn partner die mij ondersteunde om te kunnen lopen, liep deze meid van 26 strompelend de dokterskamer binnen. Een paar dagen geleden stond ik nog te deadliften in de sportschool en nu was het verzetten van mijn voet al een mega opgave. Vanwege mijn klachten werd ik toch maar even doorverwezen naar de neuroloog in het ziekenhuis.

Mijn leven stond op pauze

Een hersenvliesontsteking, gelukkig geen bacteriële (dit kan dodelijk zijn), maar viraal. Gewoon uitzieken thuis was er gezegt, en vooral rustig aan doen. Als je teveel doet dan kan je blijvende schade oplopen, zoals chronische vermoeidheid, verminderde focus of blijvende hoofdpijn. Het was alsof er even op de pauzeknop was gedrukt in mijn leven, echter ging alles om me heen gewoon door. De eerste weken was rustig aan doen niet zo moeilijk. Mijn lichaam zorgde hier wel voor, want veel meer dan liggen en naar het plafond staren kon ik niet. Ik kon niet veel meer dan denken en piekeren, en ik had geen enkele manier van afleiding om dit stop te zetten. Ik kan je vertellen ik heb me nog nooit zo gefrustreerd gevoeld. Door al mijn verwachtingen van mijzelf en de verwachtingen ik anderen had gegeven, moest en zal ik die cursus afmaken. Ook had ik net een nieuwe opdracht via mijn werkgever en ik wou natuurlijk gelijk mezelf op mijn best laten zien. Steeds probeerde ik weer meer en meer, maar mijn lichaam bleef maar op die pauzeknop drukken. Het schreeuwde om rust, maar de onrust in mijn hoofd kon dit maar moeilijk een plekje geven.

De waarheid in de clichés

Hoevaak heb jij al gehoord, gezondheid gaat voor alles? Ik werd maar eens flink op de feiten gedrukt dat ik wel van alles kan willen in het leven, maar als je lijf niet mee wil of kan dan wordt dat allemaal toch wel erg lastig. Ik vroeg mezelf af waar mensen die chronisch ziek zijn hun vervulling uithalen. Wat nou als ik niet veel kunt doen, er niet fysiek voor een ander kunt zijn? Hoe kan je van je eigen lichaam houden, het het voelt alsof het je in de steek laat? Ik voelde me eigenlijk behoorlijk waardeloos.

Al ben ik me al wel bewust dat mijn waarde niet perse voortkomt uit mijn werk of bijdrage aan anderen. Gevoelsmatig werd ik wel geconfronteerd met het idee dat als dit blijvend zou zijn, ik mijn hele leven anders zou moeten gaan inrichten. Wat zou ik dan doen met mijn leven, kan ik dan alsnog gelukkig zijn? En wat ben ik gezegend dat ik nog afhankelijk kon zijn van mijn partner, buurvrouw en ouders in deze situatie. Wat nou als ik helemaal alleen zou zijn?

Geniet van het leven, het zijn de kleine dingen die tellen.

Deze ervaring heeft mij laten inzien dat dit cliché toch wel echt waar is. Het heeft mij enorm dankbaar gemaakt voor de alledaagse dingen. Je wilt niet weten hoe blij ik was dat ik na 2 weken weer zelfstandig de was kon doen. Iets waar ik daarvoor alleen maar over kon klagen. Er zit zoveel moois in het leven en de relaties om je heen, vaak zien we dit niet meer door de doelen en verwachtingen die we onszelf stellen. En ik vind nog steeds dat je mag dromen. Ik moedig dat enorm aan, maar wees ook dankbaar voor wat je allemaal al hebt.

Voldoen aan verwachtingen

Als ik heel eerlijk ben heeft mijn lichaam mij helemaal niet in de steek gelaten, maar ik misschien wel mijn lichaam. Al meerder keren in mijn leven ben ik behoorlijk ziek geweest, fysiek en mentaal doordat ik dingen doe die mij niet helemaal dienen. Die ik doe om goedkeuring te krijgen, mezelf te bewijzen, liefde te ontvangen van anderen. Waarbij ik zoek naar bevestigingen naar mijn waarde buiten mijzelf.

Ik geloof er volledig in dat als je niet in balans bent, je energetisch gezien geen goede bescherming om je heen draagt en doordoor vatbaarder bent voor ziektes. Een paar weken voor mijn hersenvliesontsteking voelde ik weer lichte symptomen opkomen die ik herkende uit mijn burnout. De eerdere signalen had ik gemist, en toen ik weer paniekaanvallen begon te krijgen en mijn bed niet uit wou komen trok ik aan de bel. Ik had dit aangegeven bij mijn werkgever, maar eigenlijk al veel te laat.

Mijn lichaam had me al heel wat signalen gegeven dat het niet goed ging, maar deze had ik al maanden genegeerd. Mijn energie was letterlijk helemaal op en ik had rust nodig, maar mijn hoofd wou nog niet. Want mijn ego wilt niet toegeven aan het feit dat ik sommige dingen niet kan volhouden. Het zal dan namelijk niet meer voldoen aan de verwachting die ik mezelf heb op opgelegd.

Van streven naar perfectie naar zijn in mijn eigen kracht

Ja, ook ik kijk natuurlijk naar mensen die mij inspireren over holistisch leven en in je eigen kracht leren staan. Allemaal video's en foto's met mensen met de perfecte huid en altijd vol energie. Het beeld van hoe het is als alles perfect gaat. De beste tips en tricks om goed en gezond te leven.

Dat is nou precies de verwachting die ik niet wil wil geven. Ik leer elke dag opnieuw en door zelf steeds meer te leren over holistisch leven en persoonlijke ontwikkeling, de uitdagingen op mijn pad en gewoon door te leven. Ik hoop steeds beter te worden in het houden van de balans. En door het te delen hoop ik ook zo mijn omgeving te inspireren en motiveren op zoek te gaan naar een betere balans. Balanceren doen we ons hele leven, en niks kan in balans zijn als we alleen maar licht en geluk hebben. Ook de pijn, de duisternis, de tegenslagen horen allemaal bij het leven.

Nou om even jullie even een goed beeld te geven en de juiste verwachting. Dit ben ik (zie foto's). Ook ik heb periodes dat mijn wallen op mijn wangen liggen, ik uitbreek met puistjes, het huilen mij nader staat dan het lachen en ik het liefst in mijn trainingspak op de bank zak en even nergens meer mee bezig wil zijn. Tegelijkertijd weet ik dat dit vaak voortkomt uit een beetje tekort aan liefde voor mezelf. Wat ook gewoon moeilijk is, met alle drukte en afleidingen van het leven. En ook in lekker hangen op de bank zit iets moois, want wie het kleine niet eert dat is het grote niet weert zeggen ze maar zo.

En andere momenten straalt mijn huid, ervaar ik geen lichamelijke klachten en zit ik lekker in mijn vel. Mijn kracht is niet gedefinieerd door perfectie, uiterlijk en hoe ik overkom. Mijn kracht is het zijn van mezelf en dit in alle kwetsbaarheid tonen aan de wereld. Zonder zelfoordeel of angst voor de oordeel van een ander.

Leren flexibel zijn

We zijn nu ongeveer 2 maanden verder, ik ben nog steeds niet helemaal de oude. En ik ga misschien wel nooit meer de oude worden. En dat is helemaal oké, ik ben misschien nog wel een betere versie van mezelf geworden door de lessen die deze tegenslag mij heeft gebracht. Ik noem het dan ook liever een 'leermoment in plaats van een tegenslag.

Ik leer hierdoor in mijn bedrijf ook meer flexibel plannen. Zo probeer ik bij elke stap die ik wil zetten mezelf af te vragen waarom doe ik dit? Wat brengt het mij? Hoe belangrijk is het en wat als het niet zo gaat zoals ik hoop, hoe wil ik hier dan mee omgaan? Is dit iets dat ik doe uit een verwachting van een ander, of omdat ik blij wordt als ik het doe?

Het heeft mij persoonlijk laten groeien, het heeft mij een zachtere kijk gegeven naar anderen, het heeft mij een groot gevoel van dankbaarheid gebracht en ik haal nog meer plezier uit het leven. Het kan namelijk zomaar weg zijn. Dit heeft mij nog meer geleerd in het nu te zijn.

Dankbaarheid

En eigenlijk is dat precies waaruit Terra Nova Academy was ontstaan. Na mij jarenlang depressief en suïcidaal te hebben gevoeld was ik elke dag zo dankbaar voor een nieuwe dag dat ik opstond en zin had in mijn dag. Langzaamaan ben ik dit kwijt geraakt door de verwachting dat ik nu het al zo lang weer goed gaat wel weer wat meer aan zou moeten kunnen. Dit zal waarschijnlijk een levenslange uitdaging blijven terug te komen bij mezelf en deze valkuil op tijd te leren herkennen. Maar de periodes tussen het vallen wordt steeds groter, en ik sta steeds sneller weer op. En ook dat ik een mooi pad om te bewandelen waar ik enorm dankbaar voor ben.

En zo ben ik ook enorm dankbaar, dat ik dit kan schrijven en kan gebruiken als mijn vorm van expressie. En ik ben ook dankbaar voor iedereen die ik blij heb kunnen maken met deze blog. Ik hoor heel graag hoe jij omgaat met het managen van je verwachtingen en welke 'leermomenten' jij tegen bent gekomen?